“Weet je wat ik zo moeilijk vind?” zei de vrouw plotseling heel stilletjes, “om dit uit te leggen aan anderen”.
” Ik weet niet hoe ik aan anderen moet uitleggen hoe het is om je zó bang te voelen voor grote groepen mensen. Zelfs mijn man begrijpt dit dan niet….Ik voel me dan heel alleen hiermee.
En dit hoor ik vaker in mijn praktijk. En dat terwijl iedereen er mee te maken heeft. Iedereen heeft zijn pijnpunten. Iedereen heeft wel iets waarbij je écht geraakt kunt worden. De één wordt tot op het bot geraakt door een opmerking over iets waar hij heel erg zijn best op gedaan heeft, de ander zal met een zelfde opmerking zijn neus ophalen en dit naast zich neerleggen. De één kan helemaal overstuur worden door het horen van de eerste onweersslag, de ander gaat onverstoorbaar door met zijn werk.
Hoe kan het dat we zó verschillend met omstandigheden of situaties omgaan. Veelal is er weinig begrip voor elkaar en kan men elkaar hierin echt kwijtraken. Dat dit alles heeft te maken met je ‘roots’ van waaruit je opgegroeid bent (ouders en voorouders) en je opgedane ervaringen in je leven is wel te begrijpen. Maar dan nóg is het lastig om uit te leggen aan een ander. Maar eigenlijk gaat het alleen maar om de onderliggende behoefte; om gehoord en gezien te worden in wie je bent en wat je voelt.
Daarom vertel ik ze wel eens dit verhaal. Want iedereen heeft momenten in zijn leven waarbij je je alleen kunt voelen in datgene wat je écht voelt, je écht raakt en wat de ander niet kan begrijpen.
Spinnenfobie en hoogtevrees
“Er was eens een jongen. Hij had veel last van zijn hoogtevrees. Zijn vrienden begrepen hem niet. Ze vonden dat hij zich niet moest aanstellen. Het zat tussen de oren. Hij leek wel een meisje… Op die momenten voelde hij zich erg alleen.
Er was eens een meisje. Ze had een spinnenfobie. Ze werd er om uitgelachen. Wie was er nu bang voor zo’n klein spinnetje?? Haar broer vond haar maar een aansteller.. Op die momenten voelde ze zich erg alleen.
Op een dag kwam de jongen het meisje tegen. Ze kwamen met elkaar aan de praat. Het voelde goed en ze hadden veel lol.
Ze kwamen bij elkaar op bezoek. Toen het meisje vroeg of de jongen bij haar buiten op het balkon zou willen staan, omdat ze het uitzicht wilde laten zien vanaf 5 hoog in de flat, werd de jongen plotseling heel bleek. Hij stamelde dat hij niet durfde. Het meisje lachte hem uit. Wat was dit nu dan?? Er kon niets gebeuren, het hek op het balkon was stevig!!
Na een lange aarzeling gaf de jongen toe dat hij hoogtevrees had. Hij zag er ‘belabberd’ uit.
Het meisje was even stil, ze wist niet zo goed wat te zeggen en bleef even buiten op het balkon. Toen liep ze vanaf het balkon weer naar binnen. Ze pakte zijn hand en vroeg of hij bang was voor spinnen. Hij keek haar ongelovig aan en begon plotseling te lachen en zei spottend: wie is er nu bang voor spinnen?? Ze voelde zichzelf verstarren en keek hem met grote ogen aan….
Ineens werd hij stil en schaamde zich plotseling. Hij wist wat zij bedoelde. En ze haalde opgelucht adem.
Ze pakte zijn handen en zei: ik begrijp niet hoe je bang kunt zijn voor hoogtes, maar ik weet wel hoe het voelt om bang en alleen te zijn…
Hij antwoordde daarop: ik begrijp niet hoe je bang kunt zijn voor spinnen, maar ik weet wel hoe het voelt om bang en alleen te zijn…